بوی رفتن می‌دهی
در را باز می‌گذارم
وقتی برو که گنجشــک‌ها و ســتاره‌ها
خوابــــــــند…

گاهی نیاز داری
به يه آغوش بي منت
كه تو رو فقط و فقط واسه خودت بخواد
كه وقتي تو اوج تنهايي هستي
با چشماش بهت بگه
هستم تا ته تهش !!

بگذار زمانه از حسادت بترکد...
.
.
.
.
انگشتان من ,
.
چه به انگشتان " تو " می آید !

دلم یک جای دنج میخواهد
آرام و بی تنش
جایی باید باشد غیر از این کنج تنهایی!
تا آدم گاهی آنجا آرام بگیرد !…
مثلا آغوش تو!.

دیدین وقتی یه آدم میــــــــگه ،
هیچ کس منو دوســــــــت نداره
منظورش از هیچ کــــس ،
یک نفــــــــر بیشتر نیست…
همون یه نفری که برای اون همه کســــــــه…

تنهـا بودن قـدرت مـیخــواهــد
و ایـن قــدرت را کســی بـه مـن داد که روزی مـی گفت
تنهــایت نمی گذارم!!

نمی دانم چرا امشب واژه هایم خیس شده اند
مثل آسمانی که امشب می بارد....
و اینک باران
بر لبه ی پنجره ی احساسم می نشیند
و چشمانم را نوازش می دهد
تا شاید از لحظه های دلتنگی گذر کنم

گــــفته باشــــم !.!.!
مـــن درد مــــــــی کــشــم ؛
تــــو امــــا …. چشم هـــــایت را ببنـــــــد !
سخت است بـدانـــــم می بینی ، و بی خیــــــــــالی … !

دلم برای قدیمیهای یک نفر تنگ شده .. این آدم جدید ، دیگردل مرا تنگ نمی کند ...

چگونه تکه تکه های سهمم از تو را
کنار هم بگذارم ؟
چگونه بسازمت ؟
آدم ها . . . فـرامـوش نـــميکــــنند !!
فــــــــقط . . .
ديـــگر سـاکت ميشـوند
هـمين . . .

دلتنگی هموون مکثیِه که رو اسمش میکنی وقتی شماره های گوشیت رو میای پایین ... !
وای خدا...

توىِ "زندگـيت" جــزءِ اون دسته از افـــرادى باش که : اگه يکي از پُشت چشماتو گرفت ،

فقط يه نفر توذهـــنت بياد ، نه چند نفر...

فقط از شرم چشماته تموم سربه زیری هام
نمیدونم بدون تو من از آینده چی میخوام
نمیتونم از این بن بست به سمت عشق برگردم
توراهی روبه من واکن میدونم خیلی بد کردم
کسی جزتو نمیدونه چقدر محتاج دیروزم
بگو برگرده اون لحظه که من یک عمره میسوزم نمیتونم از این بن بست به سمت عشق برگردم
توراهی روبه من واکن میدونم خیلی بد کردم
فقط از شرم چشماته تموم سربه زیری هام
نمیدونم بدون تو من از آینده چی میخوام
نمیتونم از این بن بست به سمت عشق برگردم
توراهی روبه من واکن میدونم خیلی بد کردم

قانون تو تنهایی من است و تنهایی من قانون عشق
عشق ارمغان دلدادگیست و این سرنوشت سادگیست
چه قانون عجیبی!

چه ارمغان نجیبی و چه سرنوشت تلخ و غریبی!

که هر بار ستاره های زندگیت را با دستهای خود راهی آسمان پر ستاره کنی 
و خود در تنهایی و سکوت با چشمهای خیس از غرور پیوند ستاره ها را به نظاره نشینی
و خاموش و بی صدا به شادی ستاره های از تو گشته جدا دل خوش کنی
و باز هم تو بمانی و تنهایی و دوری

یعنی میشود روزی برسد.....
که بیایی.....
مرا در اغوش بگیری....
بخواهم گله کنم....
بگویی هیس دیگه هیچی نگو .....
بگویی همه کابوس ها تموم شد عزیزم

از حالا من و تو با همیم .....

 چقدر حرف هست و من فقط سکوت میکنم
آمدنت را سکوت کردم...
داشتنت را سکوت کردم...
رفتنت را سکوت کردم...
... انتظار بازگشتت را ه
حالا نوبت توست...
باید در سکوت به تماشا بنشینی
سوختنم را ..

در زندگی بارون نباش

که فکر کنند با منت خودتو به شیشه می کوبی

ابر باش تا منتظرت باشن که بباری

دلم نگرفته از رفتنت...!دلگیرم از اون همه دوست داشتن که گفتی ولی نداشتی....!!!

انقدر دلم برات تنگ شده که حتی دوست دارم...با کسه دیگه ببینمت...!!!

اسمم داره یادم میره چون تو صدام نمیکنی
حالا که عاشقت شدم تو اعتنا نمیکنی
دلتنگ تر میشم ولی نشنیده میگیری من
هنوز همه حالِ تورو از من فقط میپرسنُ
با این که با من نیستی دیوونه میشم از غمت
اصلا نمیخوام بشنوم که اشتباه گرفتمت
داشتنِ تو کوتاه بود اما همونم کم نبود
گذشته بودم از همه، هیچ کس به غیر تو نبود
حقیقت میدونی و از من دفاع نمیکنی
کنارِ تو میمیرم و تو اعتنا نمیکنی
مردم تورو از چشم من امشب تماشا میکنن
فردا غریبه ها منو پیش تو پیدا میکنن
کاش اتفاقی رد بشی از کوچه های دلخوری
به روم نیارم که چقدر میخوام که از پیشم نری
هربار با شنیدن صدای تو آروم شدم
حتی واسه ی رفتنت پیش همه محکوم شدم
اسمم داره یادم میره چون تو صدام نمیکنی
حالا که عاشقت شدم تو اعتنا نمیکنی
دلتنگ تر میشم ولی نشنیده میگیری من
هنوز همه حالِ تورو از من فقط میپرسنُ…

گمانم اشک هایم را نم دیوار میفهمد

شکستن زیر باران را خم دیوار میفهمد

تمام حرف های خیس و تب دار نگاهم را

سکوت تلخ و گنگ و مبهم دیوار میفهمد

سرود غصه ها را با دلی پر سوز میخوانم

صدای زیر آهم را بم دیوار میفهمد

فشار بغض های آجری بر پشت چشمانم

تحمل را ستون محکم دیوار میفهمد

من از وقتی که لبخندم ترک برداشت فهمیدم

زبانم را شکاف پرغم دیوار میفهمد

می روم شاید فراموشت کنم

تلخی برخوردهای سرد را

او یکریز و پی در پی دم گرم خودش را در گلویم سخت بفشارد

بدین سان بشکند در من سکوت مرگبارم را

عشق زنان وعشق مردان

 

اینجا وقتی گم می شوی بجای اینکه دنبالت بگردند فراموشت می کنند!!

یادت باشددلت که شکست,سرت را بگیری بالا
تلافی نکن,فریاد نزن,شرمگین نباش
دل شکسته گوشه هایش تیز است
مبادا دل و دست آدمی که روزی
 دلدارت بود زخمی کنی به کین
مبادا که فراموش کنی روزی شادیش آرزویت بود
صبور باش و ساکت...

غـــــم هــجران تـو را چاره و درمـان چه کنم

                              همه روز و همه شب دیده ی گریـان چه کنم

                                                            ای کــه آرامـــش جــــان در گــرو روی تو بود

                                                                                     رفـتی و بی تـو بر این حال پریـــشان چه کنم

  او رفـــت و بــرایــــم انتـــظارش باقـــیست

                     پشت قدمـــــش عـــبور اشــــکم جاریست

                                        ای کــــاش بدانـــد که پـــس از او عمـــری

                                                                 در خــــلوت من همیشه جایـــش خالیست

     سالها رفت و دل ساده ی من سنگ نگشت

     ذهــن من بستر صد خاطـــره با یــاد تو شـد

    یادت از صفحه ی این خاطره کمرنگ نگشت

 

   کاش ایــن ثــانیه ها بی تـو هــلاکم نکند

                        لـــحظه هـا در گـــذر حـــادثه خـاکــم نکند

                                               گرچه این عشق گناه است ولی کاری کن

                                                               که مــــرا از گـــنه عشـــق تو پاکــــم نکند

جـــاده قـــلب مـــرا رهـــگــذری نیست که نیست

به جــز انـــدوه در آن همسـفری نیست که نیست

شـــــاید این قســمت من بود که بی کـــس باشم

کـــه به جـــز سایه مـرا با خبری نیست که نیست

عمق چشمان پر از تنهاییم را دید و رفت

        سـنگدل بر آرزوهـای دلــم خندید و رفت

           عـــاقبت گفتـــم به او راز دل دیــوانه را

            گـــرچه بر زخـــمم نمــک پاشید و رفت

اثبات وجود یک انسان با چند خط نوشته

چند بیت شعر کوتاه شاید کمی هم فریاد

به نظر می رسد همه این ها برای اثبات وجود یک انسان کافی باشد

کمی کاغذ و یک قلم کافی است

بنویس تا باشی هنوز کاغذم جا دارد پس می نویسم !

فریاد می زنم ... برای چند بیت شعر برای تو

نوشته ای برای خودم و فریاد برای آنها , برای همان هایی که فریاد می زنند ولی نمی نویسند .. شعر می خوانند اما برای خودشان , ممکن است گاهی هم بنویسند اما آن را فریاد نمی زنند

چند وقتی است هر کس می نویسد , شعر می خواند یا فریاد می زند خاموش می شود

محکوم به سکوتی به وسعت تمام حرفهایش !

نمی دانم .. برای خودم می نویسم .. برای تو .. شاید هم برای آنها !!

فریاد می زنیم اما از دیوار سکوت که عبور می کند خاموش می شود

شعر می خوانیم اما نه مثل گذشته :‌ بنی آدم اعضای یکدیگرند

می دانیم : ‌هر کس دیوار سکوت می سازد فریاد می شنود

جـــاده قـــلب مـــرا رهـــگــذری نیست که نیست

به جــز انـــدوه در آن همسـفری نیست که نیست

شـــــاید این قســمت من بود که بی کـــس باشم

کـــه به جـــز سایه مـرا با خبری نیست که نیست

امــشب ای مــــاه تو تسكيـن دل زارم بـاش

  بستری را تــــو بـــرای دل بيمـــــــارم بــاش

        چشـمه خون شده زخم دل من با غم عشق

      مرحـــمی را تـو به زخـــم دل بیــــمارم باش

بــرگ پاییـــزیـَمو در دل تنـــگم گــــله هاست

  آه ، بی تاب شـدن عـادت کم حوصـله هاست

  مثل عکـــس رخ مـــهتاب که افــــتاده در آب

    در دلم هستی و بین من و  تو فاصله هاست